Marmury to skały przeobrażone, a zatem powstałe na skutek oddziaływania temperatury i/lub ciśnienia na inne, starsze skały. W przypadku marmurów tymi starszymi skałami były przede wszystkim wapienie, tworzące się z reguły w ciepłych, płytkich morzach, i często zawierające skamieniałości. Procesy przeobrażenia tych skał prowadzą do niemal całkowitego zniszczenia śladów tego dawnego życia.

Choć definicja geologiczna marmuru jednoznacznie określa, że jest to skała przeobrażona, to jednak potocznie i w zastosowaniach kamieniarskich tym mianem nazywa się często dowolne skały zbudowane z węglanu wapnia, przyjmujące poler i mające walory ozdobne – a te warunki spełniają również wapienie. Stąd też wiele skał określanych popularnie jako marmury nimi nie jest. Dotyczy to między innymi polskich „marmurów świętokrzyskich”, które są wapieniami. Świadczą o tym między innymi licznie zachowane w nich skamieniałości. Na terenie naszego kraju „prawdziwe” marmury eksploatowane są zresztą tylko na Dolnym Śląsku i na pograniczu Opolszczyzny.

Choć skały z Gór Świętokrzyskich nie są marmurami, to jednak nie musimy się tym zanadto przejmować. Podobny problem dotyczy bowiem wielu innych odmian skał, w tym nawet niektórych z klasycznych włoskich „marmurów”, które geologicznie rzecz biorąc wcale nie zasługują na to zaszczytne miano. W niektórych z nich można ujrzeć dobrze zachowane struktury sedymentacyjne, mające związek z procesami zachodzącymi podczas odkładania tych skał na dnie morza, a także skamieniałości drobnych zwierząt morskich.